در سال ۱۹۶۵، حرفهی لئون فلایشر بعنوان پیانو نواز کنسرت در حال شکوفایی بود. یک حادثهی به ظاهر جزئی- یک بریدگی روی شست راستش- منجر به بیماری دیستونی، پیچ خوردن ناخواستهی حلقهی دست راستش و انگشتانی کوچک میشود. فلایشر در مصاحبههای اخیر در مورد آنچه در پی آمد صحبت میکند: پایان ازدواجش، سرخوردگی و ناامیدی، عمل جراحی در ۱۹۸۳ که منجر به بازگشتی کوتاه به سالن کنسرت شد، و سرانجام، با بوتاکس و رولفینگ توانایی نواختن با دو دست. در این میان فلایشر سرمستیهای خود را کشف میکند: رهبری، آموزش و نواختن قطعاتی برای یک دست که در اوایل قرن بیستم برای یک سرباز بازنشستهی جنگ جهانی اول بکار رفته بود.
دیدگاهتان را بنویسید